Alalapadu: Check!

Terug op kantoor, ik heb het veldwerk en de vliegreis (die overigens schitterend was, zo vlak over de jungle) overleefd. Afgelopen vrijdag ben ik teruggekomen na 7 dagen in Alalapadu, waar ik gezellig tussen de trio-indianen heb gebivakkeerd. In een simpel hutje uiteraard, hangmat, kreek als badwater en een mooi gat in de grond als toilet. Na 3 dagen gebruik te maken van het toilet was het overigens niet zo mooi meer, aangezien je letterlijk op elkaars kak aan het kakken bent. Maargoed, liever dat dan mijn behoefte moeten doen in de kreek zoals de locals. Diezelfde kreek die ook als douche functioneerde overigens. Gelukkig stonken we allemaal naar bosvarken die week, dus het maakte uiteindelijk niet zo veel uit. Wel ging elk wondje infecteren, maar zodra ik in de stad was en normaal schoon werd was dat meteen voorbij.

Het veldwerk zelf is goed verlopen, alle cameravallen zijn opgehangen. Veel gelopen, weinig dieren gezien. Ik denk dat alles al leeggejaagd is, en aangezien er slechts rond de 80 mensen in dat dorp wonen zal het me niets verbazen als een deel van het geschoten wild naar de stad gaat voor de illegale verkoop. Terwijl we in het bos bezig waren hebben ze twee toekans geschoten en een landschildpad buitgemaakt. Moeilijk om te zien, twee van die schitterende toekans die in een rugzak verdwijnen. Maarja, ik ben zelf ook geen vegetarier dus ik zal niet hypocriet gaan doen:) Het bos was schitterend, met name de verre plot (zo’n 2uur lopen van het dorp vandaan, 3-4 km). Echt oeroud primair bos, met bomen zo groot als de toren in Zierikzee (50-60m) en lianen zo dik als oude Nederlandse kastanjebomen. De Bugru maka’s waren zeker 10-15 meter hoog, voor de ingewijden. Tijdens het lopen dus niet zo snel stekels in je been;) Het voelde bijna magisch om door zo’n oud bos te lopen tussen de bomen die zeker honderden jaren oud zijn. Helaas ook wel al leeggejaagd, maar de bomen stonden in ieder geval nog. Ik heb echt weer genoten van het regenwoud. Ondanks dat alles nog steeds van plan is jou te steken, bijten, leegzuigen of opeten blijft het zo geweldig om zo midden in het bos bezig te zijn. S’avonds als de nacht is gevallen de mist over de boomtoppen aan zien komen rollen in het maanlicht, vallende sterren aan een hemel die zo helder is dat je spontaan filosofisch wordt, alles komt tot leven als het donker is geworden. Misschien juist omdat de mens dan eindelijk gaat slapen..

De indianen zelf waren wel even wennen.. ze beginnen zodra ze wakker worden met het drinken van kassiri, een alcoholische drank gemaakt van cassave. Kinderen, mannen, vrouwen, iedereen drinkt het. Tot een uurtje of 3, want dan is iedereen te lam om te functioneren. Ondertussen is het feestje al 3 keer verplaatst naar een ander hutje omdat het zonnepaneel leeg was en er geen muziek meer was en zijn er 2 blauwe ogen gevallen. Waar wij water drinken tijdens het veldwerk nemen zij flessen kassiri mee om de dorst te lessen. Zelfs het jonge kroost komt beschonken op school aan, die sinds januari dit jaar in het dorp gevestigd is. De taal is voor mij ook echt onbegrijpelijk, ik kan totaal geen connecties leggen met andere talen. Alsof ze chinees praten. Gelukkig versta ik bijna al het Surinaams wat er gezegd wordt, dus tenzij ze onderling trio met elkaar spraken kwam ik een heel eind mee in het gesprek.

Eenmaal terug in de stad is de hele week al weer volgepland met afscheidsfeestjes, openingsfeestjes, etentjes, etc. Vol schema dus. 1 juli is keti koti, het feest waarbij de afschaffing van de slavernij wordt gevierd. Rond deze periode worden er veel evenementen en feesten georganiseerd. Ik heb meer tijd nodig hier, ik merk het al. Ondanks dat ik nog 2,5 maand te gaan heb voelt het alsof ik al bijna weer naar huis moet. En hoewel ik mijn konijntjes (en jeroen ook hoor, *kuskuskus*;)) erg mis heb ik daar helemaal nog geen zin in. Ik ga dus vooral nog even keihard genieten hier, en niet nadenken aan de tijd die ik wel of niet meer heb:)

Jikarahkuripë jihtëinkapan!