Op naar de zon!

Even een snel verslag van afgelopen veldperiode voordat ik weer vertrek naar een ander land. Vannacht vlieg ik door naar Tobago (van Trinidad en Tobago) voor een weekje in de zon. Hoewel ik net zie dat er helemaal geen zon is komende week:( Hoop dat mijn hele zonvakantie niet letterlijk in het water valt.

Ik ben sinds zaterdag weer terug in de stad na een weekje Alalapadu. We zijn een dag later die kant op vertrokken dan gepland, omdat de vele regen de landingsbaan ongeschikt had gemaakt. Verder hebben we 1 dag niet gewerkt, ook vanwege de regen. De kapitein van het dorp liet ons niet het bos in gaan, omdat dit onveilig was. Alle beesten zijn namelijk op pad als het regent (omdat hun holen nat worden) en schijnen, aldus de kapitein, chagrijnig te worden van die natte holen. Hierdoor zijn ze eerder geneigd mensen lastig te vallen. Bovendien vallen er meer takken etc. naar beneden omdat deze verzwaard worden door al dat water. De rest van de dagen hebben we wel gewerkt, lange maar toffe dagen. Twee keer zelfs met de boot naar ‘het werk’, in plaats van een paar uur lopen tot de plek van bestemming. Het water zakte bijna zienderogen, dus af en toe moesten we even een handje helpen om de boot een boomstam over te krijgen. Of er onderdoor.. De camera’s zijn allemaal verplaatst en de foto’s van de eerste maand zijn binnen. Helaas waren er veel camera’s uitgevallen, dus qua wetenschappelijkheid moet ik nog even gaan puzzelen. Het bos ziet er goed uit, de camera’s laten meer dieren zien dan we in eerste instantie verwachtten. De dag voor vertrek hebben we een mini-presentatie gegeven voor de bewoners van het dorp, zodat ze een beetje konden zien wat die gekke stadsmensen nou eigenlijk doen in hun bos. Dit viel erg in de smaak, je kon merken dat men het erg leuk vond om dergelijke foto’s te zien. Ook van zichzelf overigens, want er staan regelmatig mensen op de cameratrap foto’s:p We zijn wel een keer midden in en tropische donderstorm terechtgekomen, terwijl we in het bos liepen op weg naar huis. Beetje lastig om in te schatten wat je het best kunt doen in zo’n situatie. Het advies ‘ga niet in de buurt van een boom staan’ gaat daar niet helemaal op namelijk.. Bovendien moet je oppassen voor vallende takken en hele bomen die omgaan, dus ergens stil gaan zitten en wachten tot het voorbij is is ook niet echt een fijne optie. Hard doorgelopen dus maar, in de hoop niet geraakt te worden door ’t een of ’t ander. Had al eerder gehoord hoe het klinkt als een boom omvalt, maar ook deze keer was het best wel eng weer.. 1 boom neemt namelijk nog een stuk of wat andere bomen met zich mee, dus is een waar gebulder wat kilometers ver draagt. Gelukkig niets op mijn hoofd gekregen. Wel weer in een mierennest gaan zitten, voor de tweede keer deze paar maanden. Ik doe echt mijn best om op te letten waar ik stilsta en waar ik ga zitten, maar op de een of andere manier ontkom ik gewoon niet aan die krengen. En ze bijten nogal venijnig, als ze vastzitten zitten ze vast. Die plek voel je een uur later nog, hoe klein die beesten ook zijn. Er komt echt een keer een dag dat ik een bullet ant over het hoofd zie, ik weet het zeker. Heb ze hier ook her en der zien lopen, dus ik vrees het ergste:p

Op de terugweg naar de stad hebben we een tussenstop gemaakt in een ander dorp, om de opening van een nieuw dorpshuis-achtig gebouw te vieren. Op z’n traditioneel indiaans, inclusief klederdracht en lichamelijke versieringen. Het was meer een formaliteit dat wij er bij waren, we zijn dan ook maar een uur gebleven. CI heeft (mede) betaald aan dat huis, dus we waren officieel uitgenodigd. Toch maar even een dansje gewaagd (ik had eigenlijk weinig keus) waardoor ik nu met blauwe handen rondloop de komende weken. Ze verven elkaar daar met een blauwe verf die niet makkelijk weggaat, en met het vasthouden van al die vingervervende handjes ben ik ook ingekleurd geraakt. Hopelijk slijt het snel, het ziet er nu een beetje uit alsof ik twee afstervende vingers aan mijn hand heb zitten..

Afgelopen weekend ook meteen het laatste feestje met mijn Utrechtse biologen vrienden gehad, en vanavond een biertje doen met een Utrechtse biologen vriend die net aan is gekomen. Utrecht is goed vertegenwoordigd hier in Paramaribo.

Nu snel mijn tas pakken en straks op naar de zon (hopelijk)!

Kure wai! (Alles is goed)