De tweede eerste kennismaking

Zo, de eerste week zit er bijna op. Het eerste weekend ben ik lekker bijgekomen van de vliegreis door een beetje door de stad te struinen, om vanaf maandag op kantoor te beginnen. Wat voelt het fijn om weer in Su te zijn! Alle favoriete gerechten zijn al een keer voorbij gekomen, wennen aan het klimaat ging supersnel en alles voelt weer ontzettend vertrouwd. Toch zijn er ook wel dingen voelbaar veranderd. Ik word door iedereen gewaarschuwd voor rovers en boeven, krijg van iedereen nummers die ik kan bellen als ik me onveilig voel en krijg vooral te horen dat ik me niet alleen op straat moet begeven. Ik voel me echter nog steeds verre van onveilig hier.. Op straat merk ik het ook wel, voor mijn gevoel is de vrijheid-blijheid zoals ik die de vorige keer voelde hier een beetje weg. Begrijpelijk natuurlijk, met de huidige economische staat van het land. Spullen in de supermarkt worden met de week duurder en zelfs de Chinese winkels gaan failliet. Voor mij is het nu een hele tour om zo veel mogelijk geld uit m’n euro’s te halen, want dat betekend dat ik eerst euro’s bij de bank moet pinnen om deze vervolgens om te wisselen naar SRD bij de geldwisselkantoren (cambio). De bankkoers ligt momenteel namelijk rond de 6 SRD, terwijl je bij de cambio rond de 7 SRD voor je euro krijgt. Dit wisselt echter per dag, en per cambio, want de centrale bank heeft de koers losgelaten. Dit betekend dat iedereen nu vrij is zelf zijn eigen koers te bepalen.

Wat ook veranderd is is het klimaat. Had ik de vorige keer een flinke bui tussen 4 en 6, nu regent het praktisch de hele dag. Alleen afgelopen zaterdag heb ik de zon gezien, verder zo goed als alleen maar wolken en regen. Men wijdt het hier aan klimaatverandering en geeft ook aan dat daar waar de verschillende seizoenen vroeger een vrij vast patroon volgden, deze nu niet echt meer te voorspellen zijn. Ze beginnen te vroeg of te laat, duren te kort of te lang, etc. Ik wacht rustig af dus, en hoop dat het tegen de tijd dat ik het veld in ga (waarschijnlijk 31 mei) weer wat droger wordt. Tot die tijd zit ik toch elke dag van 8 tot 4 op kantoor, dus echt last van de regen heb ik niet. Ik woon ook op max 5 minuten fietsen van m’n werk af, dus ik kan best redelijk door de buien heen naar huis.

Dat wonen is ook wel een stukje anders dan de vorige keer. Ik heb nu een kamer in een huis waar nog 20 stagiaires wonen. Allemaal verpleegkunde, pabo, dat soort dingen. En nog 1 andere bioloog, wat een unicum is. Voornamelijk blonde meisjes, die vooral veel stappen en allemaal op vrijdag vrij zijn (omdat iedereen donderdag tot ver in de ochtend doorgaat met feesten). Dat ik niet vrij ben op vrijdag was schijnbaar ook heel gek, hoewel die ene andere bioloog ook op vrijdag moet werken. Verschil moet er zijn:). Ik werd al gewaarschuwd voor de ‘stagiairejagers’, die schijnbaar doelbewust de plekken opzoeken waar de blanke blonde dames gaan dansen. Mijn huisbaas kent ze allemaal bij naam en gezicht, en ziet ze het jaar door steeds bij andere dames over de vloer komen. Hoewel ze nu het huis niet meer in mogen geloof ik, omdat het allemaal wat instabieler is geworden hier. Ze gingen er vanuit dat ik ze allemaal al kende omdat ik hier al eerder ben geweest, maar het begrip was me volkomen onbekend. Ik ga kijken of ik vanavond met mijn huisgenoten mee kan naar Dé club (Havana) waar alle stagiaires elke donderdagavond zijn. Kan ik meteen de stagiairejagers ontmoeten;)

Op kantoor is alles meer dan prima trouwens, voel me helemaal welkom. Ik zit gewoon met m’n bureau tussen alle andere werknemers, waardoor ik me een stuk meer onderdeel van de organisatie voel dan de vorige keer. Schijnbaar ben ik hier ook de eerste stagiaire ooit hier (hoewel ik het woord stagiair eigenlijk niet echt mag gebruiken van mensen aan de uni, omdat ik gewoon mijn eigen onderzoek doe ipv met iemand meeloop), waardoor ik misschien gewoon meer als een tijdelijke werknemer wordt behandeld. Wel tof dat het me schijnbaar is gelukt om als ‘stagiair’ terecht te komen bij een organisatie die voorheen dus eigenlijk nooit stagiaires had. Dat motiveert in ieder geval enorm, hoewel mijn motivatie sowieso eigenlijk al skyhigh was:)

Genoeg gekletst! A ten fu wroko (tijd om te werken)!

Ps. Foto’s heb ik nog niet, de stad is tenslotte ook niet echt nieuw meer..