Dansen, eten en genieten. En blijven leren!

De tweede week in het warme Suriname zit erop. Afgelopen zondag was de eerste hele dag zonder regen, vanaf hier wordt het vast alleen maar beter. Het zwembadje in de tuin was helaas groen uitgeslagen en mijn huid was al lichtgekookt, dus toch maar uit de zon gebleven. Vanaf vandaag weer een week op kantoor, het moment dat ik het veld in ga komt dichterbij. Volgens de planning wordt het 8 juni, voor een periode van ongeveer een week. De camera’s worden dan uitgezet, de mensen wordt uitgelegd wat we precies gaan doen en het gebied wordt in general even verkend. Op dit moment dus druk bezig om mijn methode definitief rond te krijgen en nog zo veel mogelijk informatie te verzamelen over de Brazil nut voordat ik ga. Ik heb al wel te horen gekregen dat het een lekker bergachtig gebied is, dus dat ik m’n borst alvast nat moest maken. Ik heb stiekem ook een beetje het idee dat omdat ik een blonde Nederlandse vrouw ben mijn lichamelijke vermogens een beetje onderschat worden, maar vooruit. We zullen zien.

Verder gaat alles gewoon rustig zijn gangetje. Lekker eten, veel feesten (voor mijn doen), en al dansend genieten van het leven. Ik ontmoet veel interessante mensen, en heb in de tussentijd al weer een hoop geleerd. Geen sambal uit een potje meer voor mij;) Afgelopen weekend ben ik getuige geweest van een ‘culturele’ mini-ceremonie, waarin de geestenwereld geraadpleegd werd om iemand die een wisi over zich heeft (soort van betovering, in negatieve zin) weer met beide benen op de grond te krijgen. Iedereen heeft namelijk twee geesten met zich meelopen volgens deze cultuurgodsdienst (winti), een goede en een slechte. Schijnbaar heeft iemand deze persoon op zo’n manier ‘gewised’ dat zijn goede geest gebonden is en de kwade geest zijn leven min of meer heeft overgenomen. Om deze goede geest weer in de vrijheid te zetten moeten er een aantal rituelen en handelingen uitgevoerd worden, vandaar er even contact gelegd moest worden met de geestenwereld. Dit ging gepaard met iemand die in trance raakte op het moment dat deze geest op bezoek kwam en zijn lichaam overnam. Erg interessant om te zien, maar ik ben toch iets te nuchter voor dergelijke dingen denk ik:).

Inmiddels ben ik ook zelf begonnen met koken, omdat ik alle warungs (eettentjes) in de buurt wel heb ontdekt. Ik weiger echter pasta met saus te maken, het zo goed als dagelijkse gerecht onder de stagiaires bij mij in huis. Geen groente, geen vlees.. Een pan pasta met een pot saus. Soms een blik champignons erin, als extraatje. Scheelt denk ik dat het allemaal meiden van rond de 20 zijn die nog bij ouders inwonen en dus niet gewend zijn om hun eigen eten te maken. Koken met importgroente is echter ook weer vrij duur, dus rest mij de Surinaamse keuken. Helaas ken ik die keuken nog totaal niet, op Javaanse saoto na. Vandaar dat ik gisteren voor een groot deel van mijn huisgenoten maar Saoto heb gemaakt, die goed in de smaak viel. Rijst, kip en kousenband zal verder waarschijnlijk de basis worden van alles, want met al die andere gekke groenten kan ik niet zo veel. Het geheel wordt hopelijk in de toekomst wel afgewisseld met roti, want de beheerder van mijn huis heeft beloofd me zo’n rotiplaat te leren maken. Gezien ik alle toeristische tripjes hier al wel gedaan heb de vorige keer en wederom voor m’n werk de jungle al in moet/mag ga ik me nu maar verdiepen in de Surinaamse keuken denk ik. Moet tenslotte iets doen in de vrije weekenden (hoewel ik niet denk dat ik me snel zal vervelen hier..). Op die manier leer ik het land toch weer een beetje beter kennen. En wie weet kan ik dan over een maandje wel wat met al die gekke groentes;)

Mi go na oso! (Ik ga naar huis)